The way to Paradise

Deze trip was bepaald niet de eerste keer dat we naar Mexico vlogen. Toch was het een trip anders dan de voorgaande keren: niet alleen was het onze langste Mexico-trip ooit, deze trip zou voornamelijk in het teken staan van duiken en filmen in Ox Bel Ha, de langste onderwatergrot ter wereld.

Het begon vorig jaar zomer toen Chris Lemaillot een aantal dagen bij ons op bezoek was. Hij vertelde over Ox Bel Ha, hoe enorm afwisselend en bijzonder deze grot was en hoe weinig documentatie er eigenlijk beschikbaar was van bijzondere plek. Zijn plan was, een documentaire over deze grot te maken. Maar niet een documentaire met een hoog National Geographic gehalte waarbij  die “stoere” explorers, enorm “ gevaarlijke” duiken maken waarbij ze “dagelijks hun leven wagen” om deze langste grot ter wereld in kaart te brengen”. Nee, het moest een document worden dat de schoonheid, bijzonderheid en alle speciale dingen van deze grot zou laten zien, en vooral bewaren voor de toekomst. De enorm snelle bovengrondse ontwikkelingen laten nu al hun sporen na op het onderwaterstelsel dat -nu nog- grotendeels onder de jungle ligt. De stad erboven breidt echter snel uit met alle gevolgen vandien. Vervuiling, afval, grond (lees grot)watergebruik voor toerisme en bewoners; alles heeft gevolgen op het grotstelsel eronder. En door nu deze grot in beeld te brengen vorm je ook een baseline voor de toekomst. Een punt om naar terug te kijken en mee te vergelijken. Tja, zeg dan maar eens “nee” als de volgende vraag is, of jij degene wilt zijn die dit in beeld mag brengen.....

A long way to paradise

En daar reden we dan, een volgepakte truck onderweg naar volgens Chris en Fred “de mooiste plek op aarde”. En “volgepakt” was in dit geval ook de overtreffende trap. Deze Toyota-truck is zonder enige twijfel het belangrijkste stuk duikuitrusting voor Mexicaanse projecten. Het ding staat hoog op zijn wielen -bijna tractorbanden- zodat de route door de jungle weinig problemen oplevert. Dwars over rotsen, bomen, ondergelopen stukken moeras, weet de truck zich prima staande te houden. Helaas lukte dit iets minder voor de duikers bovenop het ding. Voorin is plaats voor twee duikers, de andere twee gaan bovenop, in de laadbak bij het duikmateriaal. Dat betekent dus 3 uur lang heen en weer geschud worden tussen scooters, stages en bakken met duikmateriaal , wegduiken voor overhangende takken terwijl je in de tussentijd zorgt dat je hoofd niet in aanraking komt met dit duikmateriaal, goed vasthouden om te voorkomen dat je uit de truck geschud wordt tijdens het beklimmen van een hobbelig stukje, en net als je denkt dat het iets rustiger wordt kom je tot de ontdekking dat er aardig wat beestjes uit de overhangende takken voor je voeten (en op je armen, hoofd etc) terecht gekomen zijn. En dan te weten dat je ’s avonds dezelfde weg weer terug mag....

Maar eerlijk is eerlijk, Cenote Gemini was de trip meer dan waard. De idyllische plek bood genoeg ruimte voor een basecamp van waaruit de komende dagen gedoken zou worden. Helaas waren deze duiken voor mij iets te uitdagend: vijf uur lang door een grot scooteren met tig stages en andere zooi achter je aan was iets boven mijn limiet maar als ik de ogen van JP, Chris en Fred zag glinsteren na elke duiken (en natuurlijk het waanzinnige filmmateriaal en de bijbehorende verhalen) had ik toch wel een beetje spijt. Maar ik kon mijn lol op met het maken van bovenwater-opnames: veel bijzondere bloemen en planten, beestjes (soms ietswat opdringerig) en dit alles rond een van de mooiste plekjes op deze wereld en zonder enig geluid van “beschaving”, werkelijk bijzonder!

Bugs in Paradise

Het eerste geluid van terugkomende duikers is een heel zacht “blub”. Dat als snel gevolgd wordt door het bekende geluid van bellen die naar de oppervlakte komen. Dit was veelal het begin van uitbundige verhalen over honderden blinde grotvissen, waanzinnige haloclines, botten van prehistorische dieren en andere schitterende dingen die gedurende de lange duik gefilmd waren. Daarna begint het omgekeerde proces van de ochtend:  al het materiaal uit het water, duikers uit de droogpakken en proberen alles weer in de truck te krijgen voordat het donker wordt en de muskietenattacks beginnen. Over muskieten gesproken, de jungle in Mexico heeft zijn eigen speciale bugs.

Van de schitterende vlinders, kolibri’s , libelles en leuke, schattige zoogdiertjes die ik graag op video zette, tot onverwachte krokoldil-meetings in cenotes, vliegende aanvallen door muskieten, paardevliegen en andere aanverwanten tijdens de surface-uren, en natuurlijk de eeuwige slangen in het paradijs. Onze meest onverwachte slang-encounter was overigens niet in de jungle: op de laatste vakantiedag lopen JP en ik blootsvoets naar onze hotelkamer terug na een duikje in zee. Uit mijn ooghoek zie ik iets groens bewegen en we kunnen nog net wegspringen voor een overstekende veel-te-groot-formaat-slang, op weg om een volgend bosje hotelgasten de schrik aan te jagen. Blijkbaar is er toch redelijk wat “natuur” overgebleven in die aangelegde hoteltuinen ;-) En wat te denken van die fantastische beweging waarmee JP een slangetje uit de truck schoof, dat tijdens een van onze jungle-tochten besloot dat die langskomende truck veel gezelliger was dan zijn eigen boomstam. Mijn meest indrukwekkende encounter was een “tamme” Coati die bij cenote Sac Ek Sac U rondhing. Het beest was machtig geinteresseerd in onze etensvoorraad en bleef zelfs redelijk geduldig voor de film poseren terwijl hij zich tegoed deed aan wat meegebracht fruit. Zowel de onder-water-footage als de boven-water-beelden waren die dagen zeer geslaagd hoewel het ontbijt en de lunch voor de volgende dag iets kariger waren.

Back in Paradise

Na het Ox-Bel-Ha project hadden JP en ik nog anderhalve week om flink wat lange foto-duiken te maken in iets”toegankelijkere” grotten. Hoewel, de trip naar White River was op het randje met onze huurauto. Maar absoluut de moeite waard. Maar helaas komt aan alle goede dingen een einde, zo ook aan deze trip. De geplande terugvlucht was wat vertraagd door de beruchte Ijslandse aswolk. Maar na veelvuldig skypen met Nederlandse reisorganisaties, kwamen we maar drie dagen later dan gepland terug in Nederland. Bepakt met vier weken vuile was en “welriekende” duikspullen liepen we steigers op richting huis. Om te zien dat het Vinkeveense water kristalhelder was geworden tijdens onze afwezigheid. En aangezien de duikspullen toch gespoeld mooesten worden, sloten we deze duiktrip af op ons eigen Vinkeveense huisrif met een lekker relaxte welkomstduik. Mexicotrips zijn zalig, maar thuiskomen is altijd beter.

Anne-Marie Bresser