GUE GUE divecenters

GUE Cave 1 in Mexico

Al maanden keek ik uit naar mijn GUE Cave 1 training in Mexico, maar veel tijd om er bij stil te staan was er niet geweest. Voor mijn buddies Geert en Jos was het niet anders. Maar nu was het dan zover. Pas in het vliegtuig kwam de rust en het geweldige gevoel dat we waren begonnen om een wens in vervulling te brengen: grotduiken, in Mexico! We hadden genoeg schitterende foto’s gezien om te weten dat wij dit ook wilden ervaren. Maar waren we goed genoeg? Bij grotduiken worden de skills toch allemaal net iets kritischer en we wisten alle drie: bij GUE-trainingen is slagen geen garantie. De korte nachten voor het vertrek en de vermoeiende reis zorgden ervoor dat ik doodop bij het hotel aankwam. Gelukkig was daar alles uitstekend geregeld. JP en Anne-Marie hadden gelijk toen zij ons adviseerden een all-inclusive hotel te boeken, en Dreams (Puerto Aventuras) bleek een toplocatie. We hadden zaterdag en zondag om heerlijk tot rust komen, en dat lukte prima hier. Op Zondag hebben we Zero Gravity bezocht – hèt GUE duikcentrum in Mexico, opgericht door GUE cave explorers Christophe Le Maillot, Danny Riordan en Fred Devos. Chris heette ons van harte welkom. Fred en Danny ontmoetten we later. JP was er ook, dus het feest kon beginnen… morgen.

Dag 1: Jardin del Eden

Om 6 uur opstaan ging vanzelf door de jetlag die ons slaapritme nog redelijk verstoorde, maar we waren voldoende uitgerust en vol energie. Eerst nog even lekker ontbijten in het buffet restaurant en dan naar ZG. De ochtend begon met theorie, in een klein kamertje naast het drooghok. Je hoefde geen wijnconnaisseur te zijn om een mix van nat neopreen, talk, zweet en DEET te herkennen. Pffeh! Maar die lucht hield je wel scherp bij de les! En die begon met een overzicht van de C1 training. Volgens het officiële programma zouden we zes duiksessies gaan maken, met twaalf duiken, waarvan negen in grotten. item2Het werden echter tien duiksessies, met twintig duiken, waarvan achttien in grotten! Dit is toch wel het voordeel van Mexico: veel watertijd en in korte tijd veel ervaring. Maar eerst nog de klassieke zwemtest in de middag. Toch wel bijzonder om dat te doen in een prachtige, door zonlicht overgoten cenote, in plaats van het zwembad! De naam van de cenote, Jardin del Eden, maakte al duidelijk hoe het er hier uitzag. Prachtig! Ik durf zelfs te beweren dat het water hier helderder was dan in het zwembad.nDaarna volgde een lijndrill op het land, een v-drill en s-drill in het water en dan toch uiteindelijk de eerste twee duiken. Nog wel cavern-duiken, maar dat was al heel leuk voor de eerste dag, en het voelde heerlijk om weer onderwater te zijn.

Dag 2: Jardin del Eden

Een druk programma voor de boeg, dus na een korte review van huiswerk en briefing gelijk door met gas analyseren en accu’s meten. Twee sets per persoon mee, want we zouden vier duiken gaan maken. Wederom in Eden, maar nu wel (de eerste) echte grotduiken! We stonden te popelen! Maar bij de cenote beginnen we toch eerst weer met een stuk theorie en een drill over valve management en failures. Ik had een klein voordeel, met een Tech1 cursus achter de rug, maar herhaling bleek geen overbodige luxe. Daarna volgde nog een andere ‘field drill’: het geblindeerd volgen van de lijn. Ook hier bleek de oefening op het droge al niet foutloos te gaan. Hoe zou dat straks onderwater gaan? Om dat alvast te verklappen: best lastig! We gaan ons dan toch omkleden en voorbereiden op de eerste grotduiken. We begonnen voorzichtig met een korte duik in de upstream ingang van de cenote. De GUE EDGE kent een paar extra aandachtspuntjes. Bij de Equipment check controleert de team captain zijn reel en laat deze zien aan het team, zodat iedereen de reel kan herkennen op de terugweg. Bij de Gas check noemen we alleen onze flesdruk, geen minimum gas, waarna degene met de minste hoeveelheid gas de 1/3-van-2/3-regel toepast om te bepalen hoeveel gas we kunnen gebruiken voor de penetratie. Vervolgens noemt iedereen op basis van die gashoeveelheid zijn ‘turn pressure’ voor de duik. De reel wordt gelegd door een ‘primary tie-off’ in open water, en ‘secondary tie-off’ in het begin van de grot. Dat blijkt in het begin best even tijd (en gas) te kosten. Maar dan gaan we ook echt de grot in. JP had in de briefing verteld dat Eden een sterke halocline (scheiding van zoet en zout water) heeft, wat het zicht zou verstoren. Die halocline kwam al na enkele minuten in de duik, en je ziet inderdaad gelijk niets meer. Het is een beetje alsof je door een autoruit kijkt tijdens een forse plensbui. Je ziet nog wel schimmen en lichtschijnselen, maar niets scherp. Maar je krijgt al snel door hoe je, door jezelf juist te positioneren (‘staggeren’), dit probleem kunt ondervangen en dan is zo’n halocline ineens een fantastische ervaring. Je ziet een duidelijke spiegel op het scheidsvlak van zoet en zout water, waarin de buddy voor je een turbulentiespoor creëert. Prachtig! We genieten! Maar aan alle plezier komt een eind, zeker met een GUE instructeur in de buurt! Na tien minuten op de mainline geeft de team captain het ‘einde duik’ signaal en keren we. Op de terugweg is, zoals JP had gezegd, “de duik van mij” en beginnen de scenario’s. Eerst mijn ‘primary light’ die uitvalt. Backup ‘deployen’, team signaleren, primary light opruimen, posities wisselen en weer verder. Vervolgens een gaslek bij een buddy. Lichtsignalen, omkeren, helpen volgens de juiste procedure. Het gaslek is niet oplosbaar, dus buddy op de backup automaat, weer posities wisselen en verder. En natuurlijk valt er nog een lamp uit, maar dat is al geen verrassing meer. Bij het naderen van de reel, signaleert de voorste duiker het team. De laatste haalt de reel binnen, de middelste haalt de tie-offs los en de eerste bewaakt de decostops. Heel logisch eigenlijk. Eenmaal boven volgt de eerste debriefing en blijkt er – natuurlijk – nog wel wat verbetering mogelijk.

Na de debriefing, gelijk de tweede duik. Wel even een flow check, ‘long-hose deployment’ en gas herberekening. De 1/3-van-2/3 regel kwam in de praktijk neer op 40 bar voor penetratie op de eerste en 30 bar voor de tweede duik, op één dubbelset. De tweede duik varieerde alleen in de scenario’s op de terugweg. Deze keer verdwenen bijna alle lampen, behalve één backup. Grotduiken in de twilight zone! Eigenlijk gewoon leuk. De debriefing maakte duidelijk dat we vorderingen maakten. De derde duik was een open water drill in de cenote. JP had een trajectje gelegd met de reel – een rechthoek van zo’n ruime 20 x 10m, met enkele tie-offs tussendoor die niet allemaal makkelijk te navigeren waren. Dit traject mochten we in eerste instantie individueel volgen, zonder bril. De tweede ronde was individueel geblindeerd (waarvoor JP mooie kapjes bij zich had voor over onze duikbril). Eigenlijk viel dit reuze mee. Maar toen als team. Dat viel dan weer tegen, omdat je elkaar vast moet houden om met contactsignalen te kunnen communiceren, en elkaar dus in de weg zit. We hadden het er volgens JP redelijk vanaf gebracht, maar het voelde beslist anders! Aangekomen bij Zero Gravity flessen uitladen, spullen opruimen en uithangen en nog even door met een stukje theorie van JP over geologie. Een boeiend onderwerp waar je in een uurtje natuurlijk slechts aan kunt proeven, maar toch interessant. Nadat we nog wat huiswerk hadden meegekregen mochten we gaan. Het was een mooie een leerzame dag geweest. We keken nu al uit naar morgen.

Dag 3: At the Carwash (Aktun Ha)

De cenote voor vandaag staat bekend onder de naam Carwash, omdat de lokale bevolking hier in het verleden hun auto’s wasten. Zonde natuurlijk. Ik vind de Maya naam dan ook mooier: Aktun Ha. Op locatie begon de training op het droge met een oefening ‘gas delen op de lijn’. Eerst met zicht en daarna blind, waarbij je alle drie op contact communiceert terwijl je de ‘longhose’ en lijn vasthoudt. Voeg daarbij een paar obstakels en daardoor noodzakelijke wisselingen naar de andere kant van de lijn, en je hebt een leuke uitdaging. Wederom kwam de gedacht op: hoe zou dat straks onderwater gaan? En je raadt het al: best lastig! Daarna volgde nog een oefening van de ‘lost diver’ procedure. Dit komt neer op een methodische zoekprocedure, waarbij je je safety spool gebruikt en een ‘directional’ marker op de lijn zet om je oriëntatie op de uitgang niet kwijt te raken. Deze procedure was dan weer makkelijk, maar het is ook duidelijk dat, in een echte lost diver situatie, het een minder relaxte ervaring zal zijn. In ieder geval ben je dan blij dat je weet wat je moet doen, en daar gaat het om. Na alles te hebben opgeruimd was het tijd voor de eerste duik. Ook dit keer weer de upstream ingang van de grot. De mainline ligt hier ver in de grot, en we hadden de volledige reel (120m) nodig om deze te bereiken. Deze grot was iets meer uitdagend door de regelmatige variaties in hoogte. Wat verderop in de grot passeren we een andere cenote, waar een grote school kleine zilveren visjes glinsterend in het zonlicht de helling van de cenote afdalen. Een prachtig gezicht! Het leidde zo af dat de team captain van deze duik zonder aarzeling door een vernauwing zwom, die volgens JP als C1 restrictie kwalificeerde. Dus besloot JP op dat moment tot een gas-failure bij mij, waarop ik moest signaleren en de team captain moest keren in toch wel een uitdagende positie! Uiteraard bleef het niet bij deze failure. Naast wederom enkele light failures, die al begonnen te wennen, kreeg ik een tweede gas failure en moesten we gas delend de grot uitzwemmen. Dit lukte prima. Bij de tweede duik mochten we op de terugweg geblindeerd naar buiten zwemmen. Wat we gisteren in open water hadden geoefend, nu in de grot, maar met de leerervaringen van gisteren in ons achterhoofd: je arm op de lijn goed strekken, zodat de buddy achter je ruimte heeft om je arm vast te grijpen, duidelijk communiceren via contactsignalen, zoals bij het wisselen naar de anderen kant van de lijn, waardoor je elkaar ruimte geeft, en geduldig wachten totdat je buddy je weer vindt, contact maakt en het push-signaal naar voren geeft. Het ging al beter dan gisteren.item3

Daarna volgde wederom een oefening in open water. Voortbouwend op die van gisteren, en de ‘field drill’ van vanochtend, gingen we nu blind gas delen bij het volgen van de lijn. De extra uitdaging hierbij is natuurlijk de longhose bij het manoeuvreren op lijn, met name bij wisselen van positie. Het lukt wel, maar echt soepel ging het niet. Toch vond JP het ook deze keer ‘helemaal niet slecht gaan’. De derde duik kregen we dan ook een bonus, maar dat wisten we vooraf niet. Na 20 minuten op de mainline, waardoor we lekker ver de grot inkwamen, verwachtte we op de terugweg natuurlijk weer allerlei failures. Hoe langer die op zich lieten wachten, hoe achterdochtiger we werden. Wat hing ons nu weer boven het hoofd? Maar toen we uiteindelijk de reel zagen leek het er toch echt op dat we een relaxte duik cadeau hadden gekregen van JP, omdat “de boog niet altijd gespannen kan zijn”. Tijdens de laatste duik van deze dag gingen we, op de terugweg, de tweede field drill van de ochtend in praktijk brengen. Iedereen moest individueel, op een punt langs de mainline, de lost diver procedure uitvoeren, en dat verliep eigenlijk zonder problemen. Op de terugweg naar ZG had ik een voldaan gevoel van deze dag. Veel watertijd, mooie duiken gemaakt, veel geoefend en geleerd, en geen grote fouten. Bij ZG nog een uurtje theorie over ‘dive planning’ en daarna naar het hotel om te genieten van een welverdiende douche en diner. Op zo’n dag merk je toch het voordeel van een all-inclusive hotel, want je kunt dan ook echt ontspannen, met een lekkere grill-steak en het geruis van de Caribbische zee op de achtergrond!

Dag 4: Taj Mahal

Vandaag staat Taj Mahal op het programma: de ‘huis cenote’ van ZG, naast de duikschool. Weer een mooie cenote met prachtig helder water. Ook nu beginnen we met een oefening op het droge, de zogenaamde ‘lost line drill’. Een beetje het omgekeerde van wat we gisteren hebben gedaan (de lost buddy drill). JP legt drie technieken uit voor het terugvinden van de lijn: de circulaire methode, de fishing methode en de shot-gun methode. Ieder voor verschillende omstandigheden. Bij de oefening op het droge blijkt het te werken. Toch bekruipt ons weer dat gevoel dat je dit in onderwater waarschijnlijk een stuk minder makkelijk zal afgaan. En dat zou ook nog blijken, later op de dag. Na het afronden van de oefening op land zijn we klaar voor de eerste duik. Dit keer zouden we de downstream ingang nemen, met 20 minuten op de lijn De tweede duik zijn we redelijk ver de grot in gekomen. De draai werd ingeluid door een lekkende automaat. Het probleem was niet op te lossen, dus einde duik en op weg naar de uitgang. Na nog wat lamp failures, ontstond er een tweede probleem op dezelfde dubbelset. Dit betekent automatisch een out- of-gas situatie en gas doneren. Het probleem was wederom niet oplosbaar, wat inhoudt dat we gas delend de weg vervolgen. 10 min later kwamen de kapjes tevoorschijn en moesten we blind gas delend verder. Hoewel dit best een uitdagende oefening is, zorgden de opbouw van oefeningen en ervaringen over de afgelopen dagen ervoor dat we dit gecontroleerd en volgens de juiste procedures uitvoeren. Dat was gelukkig ook de mening van JP.Na een welkome break en lunch, de derde duik van de dag, deze keer de upstream ingang. Wederom de nodige failures en weer gas delend de grot uit. Dit keer gelukkig wel met zicht. De vierde duik beloofde weer een interessante duik te worden. We zouden op de terugweg een lost line procedure zonder zicht uit gaan voeren. Op de terugweg, niet al te ver van de uitgang, kregen een signaal van JP dat we positie moesten innemen op de mainline. Vervolgens kreeg de eerste uit ons team een kapje op het masker, werd van de lijn af geleid door JP en mocht vervolgens op zoek gaan naar de lijn volgens de shot-gun procedure. Dit zorgde voor zoveel ‘silt-out’, dat een kapje bijna niet meer nodig was. Toch was de veiligheid op ieder moment gewaarborgd. Zo moesten de andere teamleden aan de uitgangszijde van de oefening de lijn vasthouden met de duim richting uitgang. JP hield zelf de zoekende duiker goed in de gaten. Nadat we op onze beurt allemaal de mainline weer hadden terug gevonden gingen we verder naar de uitgang, met een stofwolk in onze kielzog. Een theoriesessie over decompressie bij ZG rondde dag 4 af. Nog één dag - het gaat nu snel.

Dag 5: Grand Cenote Sac Aktun

Vandaag de laatste dag van onze Cave 1 training. De dagen zijn voorbij gevlogen en het was hoe dan ook een geslaagde cursus, maar de spanning stijgt. We hadden er alle drie een goed gevoel bij, maar we waren er nog niet. Nog vier duiken, in Grand Cenote Sac Aktun. Als de trend van de week doorzet, zou dit een nog weer mooiere grot zijn. En dat was het ook. Zoals gebruikelijk deze dagen, gaan we na aankomst eerst de cenote bekijken. Deze was werkelijk weer prachtig. item4Mooi aangelegen trappen en vlonders in een schitterende tropische omgeving rondom prachtig helder blauw water, wat er bijzonder uitnodigend uitzag. Wat zijn we toch eigenlijk bevoorrecht dat we dit kunnen meemaken. Bij de briefing kregen we te horen dat we weer 20 minuten op de mainline hadden. Hiermee zouden we de ‘gap’ moeten halen, waar we een lijn tussen moesten leggen. Maar ook deze keer bleken eerst een verkeerde lijn te hebben gevolgd, waardoor we een stuk terug moesten en de gap niet meer konden halen. Op de weg terug kregen we natuurlijk weer de nodige uitdagingen te verwerken zoals een dubbele gas failure, maar het lijkt erop dat we dit ondertussen goed onder de knie hebben. De tweede duik bleek een stuk interessanter te worden dan we hadden kunnen vermoeden. Nadat we gedraaid waren faalden één voor één onze ‘primary lights’, en daarna verdwenen ook alle backup-lampen. Onvoorstelbaar hoeveel materiaalpech je in een duik kunt hebben! Toen ook de laatste backup verdween, was het echt donker. Gelukkig hebben we daar de hele week op geoefend en waren we als team in staat om zonder zicht de uitgang weer te bereiken. De derde duik van deze dag konden we helaas maar maken met z’n tweeën. Eén van onze teamleden had bij het controleren van de gasdruk bij ZG niet gemerkt dat de isolator dicht zat. Na openen van de isolator bleek de dubbelset maar 120 bar te bevatten. Een vulfout, maar ook een controlefout. Een vervelende, maar goede les, ook voor ons! Deze keer haalden we de gap wel, maar hadden we onvoldoende gas over om de oversteek te maken. Dus einde duik en terug naar de uitgang. Zoals altijd verwachtten we weer de nodige uitdagingen op de terugweg, maar deze bleven uit. Het leek er op dat we voldoende gedrilled waren, dus dat gaf vertrouwen. De laatste grotduik van de cursus kon ons derde teamlid zich ook weer bij ons voegen. Ook deze duik bleven de drills uit, zodat we volledig konden genieten van deze 16e grotduik van de week.

Bij terugkomst uit de grot hadden we nog één laatste oefening in open water te gaan: de ‘unconsious diver rescue’. Daarna terug naar Zero Gravity, waar het afsluitende theorie examen op ons wachtte. Met een score van 98-98-95, waren we hier alle drie ook prima doorheen gekomen. Maar waren we nu ook geslaagd? JP hield de spanning er nog even in. We zouden vanavond met z’n allen gaan dineren, en JP “wilde nog even wat tijd om onze persoonlijke debriefing voor te bereiden”. Enkele uren later, na een verkwikkende douche en wat ontspanning, wachtte JP ons op in de lobby, met Onno en Shawn (uit Canada), die net waren gearriveerd voor hun Cave 2 training. Het werd een gezellige avond, met een leerzame debriefing van JP en zijn felicitaties. We waren alle drie geslaagd!

Dag 6: Nohoch nah Chich

JP had ons aan het begin van de cursus beloofd dat, als we goed genoeg waren, we op vrijdag naar de grotten van Nohoch Nah Chich zouden gaan voor een foto-sessie. Nohoch Nah Chich is ‘s werelds derde langste onderwater grotsysteem, met ruim 90 km aan in kaart gebrachte gangen. Het is niet alleen bekend om zijn lengte, maar ook zijn schoonheid. Hier worden dan ook geen opleidingen gedaan. We hadden dus hoge verwachtingen. Dit was toch de kers op de taart! De eerste duik was op de mainline, en zou na zo’n 15 minuten langs een formatie van twee grote pilaren voeren, die Heaven’s Gate wordt genoemd. En terecht. Dit was bijzonder mooi en indrukwekkend. Hier werden de eerste foto’s gemaakt. Na Heaven’s Gate volgt een gebied dat Dreamland heet. Zoals de naam aangeeft, ook weer een heel mooi stuk. Mooie formaties van stalagmieten, stalactieten en kolommen. Ook hier volgde weer enkele foto’s. Het voordeel van foto’s nemen is dat je zelf goed stil moet hangen en dus meer de tijd neemt om goed om je heen te kijken. Het was hier werkelijk prachtig! Grandioos eigenlijk. De weg terug weer lekker rustig genieten van de omgeving. Nog wel even een paar foto’s gemaakt vanuit een andere hoek en zo rustig aan terug naar de uitgang.

item5

Na een korte pauze aan de oppervlakte, en de gebruikelijke checks, gingen voor de tweede duik op de “Parker Line”, genoemd naar Parker Turner die deze lijn als eerste heeft gelegd. Was de mainline vooral indrukwekkend door de grootsheid van de grot en formaties, de Parker line is schitterend in zijn kleine details. De grot heeft een laag “plafond” vol met kleine stalactieten. De grot is erg wit van kleur, maar licht op in een groen/blauw schijnsel, wat een sprookjesachtige sfeer geeft. Uiteraard worden wij ook hier weer enkele malen gemaand tot poseren voor de foto, en dat doen we graag.

Uiteindelijk duurt ook deze duik veel te kort. Als we bedenken dat we hooguit enkele honderden meters hebben gezien van ruim 90.000 meter aan gangen in Nohoch, dan realiseer je je dat er nog heel wat moois te zien is hier. We gaan dus zeker terugkomen. Maar voorlopig was dit een topeinde van een topweek, met veel dank aan JP voor fantastische training en het maken van de prachtige foto’s.

Tekst: Johannes Lock

Home Opleidingen Agenda Nieuws Opleidingen NLguev5 GUE divecenters